Jak założyć gospodarstwo agroturystyczne?
Jak założyć gospodarstwo agroturystyczne?
Gospodarstwo agroturystyczne to dziś jedna z najpopularniejszych form wypoczynku dla zmęczonych życiem wielkomiejskich hipsterów i pogromców wszelkich dedlajnów. Życie w wersji slow w gospodarstwie agroturystycznym ma duży sens, ale żeby można było skorzystać z jego dobrodziejstw, najpierw ktoś musi je założyć. Co zatem trzeba zrobić, aby formalnie stać się właścicielem miejsca z duszą i z marzeń?
Agroturystyka – pomysł na biznes
Pomysł na biznes i to doskonały. Warto jednak zwrócić uwagę na to, iż jest to forma turystyki, która obejmuje wyłącznie usługi z obszarów wiejskich, wliczając w to zakwaterowanie, wyżywienie, szereg aktywności (jazda konna, wędkarstwo etc.) oraz prace gospodarskie. Ponadto to odpowiedź na coraz bardziej rosnące potrzeby turystów, którzy nie chcą korzystać z przepełnionych kurortów nadmorskich w kraju czy za granicą, a wręcz przeciwnie – poszukują cichych miejsc do obcowania z naturą. Agroturystyka wykorzystuje wszystkie możliwe walory krajobrazu wiejskiego i zdecydowanie czyni pobyt atrakcyjnym. To alternatywne do rolnictwa źródło dochodu dla mieszkańców wsi.
Działalność agroturystyczna, która w swojej ofercie posiada w/w usługi i prowadzona jest na terenie gospodarstwa rolniczego należącego do rolnika, nie podlega rejestracji, jest zwolniona z podatków lub preferencyjnych form opodatkowania. Co istotne (i intratne), nie wpisuje się także w rejestr organizacji usług turystycznych. Jedynym wymogiem jest zgłoszenie obiektów noclegowych do ewidencji prowadzonej przez gminę, jak i spełnienie określonych warunków sanitarnych, technicznych i przeciwpożarowych. Jeśli natomiast w ofercie będą znajdować się usługi związane ze SPA, wynajem pokoi na cele inne niż wypoczynkowe czy organizacją imprez okolicznościowych, wtedy konieczna jest rejestracja działalności, opodatkowanie oraz prowadzenie działalności gospodarczej.
Gospodarstwo agroturystyczne – podstawowe formy działalności
Standardowa działalność gospodarcza, którą prowadzi rolnik w gospodarstwie rolnym, którego jest właścicielem nie wymaga rejestracji i nie jest działalnością gospodarczą. Dopiero wówczas, gdy działalność przekroczy limit oferowanych usług w ramach zwyczajnej agroturystyki, a więc wynajem lokali, sprzedaż posiłków domowych i aktywności związane z pobytem na terenie gospodarstwa, obowiązuje uznanie jej za zarobkową działalność nierejestrową lub zarejestrowaną działalność gospodarczą w dowolnej formie oprócz spółki partnerskiej. Przepisy te dotyczą nie tylko rolników, ale również osób nie będących związanymi z gospodarstwem rolnym. Przymus rejestracji działalności obejmuje jej zgłoszenie jako:
- jednoosobowa działalność gospodarcza
- spółka cywilna
- spółka prawa handlowego: spółka komandytowa, spółka jawna, spółka komandytowo-akcyjna, spółka z ograniczoną odpowiedzialnością lub spółka akcyjna.
Numer PKD związany z rejestracją działalności gospodarczej jako agroturystyką to 55.20.Z – obiekty noclegowe turystyczne i miejsca krótkotrwałego zakwaterowania. Oprócz agroturystyki, podklasa ta dotyczy także kwatery dla gości i bungalowy, domki, chaty bez obsługi.
Agroturystyka – przepisy prawa
Dla prowadzących usługi turystyczne niezwykle istotne są opłaty lokalne, które reguluje ustawa z dnia 12 stycznia z dnia 1991 r. o podatkach i opłatach lokalnych (tekst jednolity Dz.U. z 2006 r., nr 121, poz. 844 z późniejszymi zmianami). Zgodnie z art.1a ust.2 pkt.2 ww. ustawy, wynajmowanie turystom pokoi, jeśli liczba pokoi nie przekracza 5, zostało wyłączone z pojęcia działalności gospodarczej i pokoje takie opodatkowane są tak, jak pomieszczenia mieszkalne. Osoby wynajmujące większą liczbę pokoi niż 5 lub też wynajmujące pokoje w innych budynkach niż mieszkalne, muszą liczyć się z inną klasyfikacją działalności i podwyższeniem stawki podatku. Decyzję podejmuje gmina.
Agroturystyka to nie tylko baza noclegowa. Integralną i opłacalną usługą jest serwowanie wyżywienia. Sprzedaż posiłków domowych w ramach usług agroturystycznych:
Podstawowe akty prawne z zakresu prawa żywnościowego:
- Ustawa o bezpieczeństwie żywności i żywienia (Dz.U. z dnia 27 września 2006r. Nr 171, poz. 12250 i nowelizacja ustawy z dnia 8 stycznia 2010r. Dz.U .z dnia 8.II.2010); regulująca ogół wymagań, które muszą być spełniane, aby żywność znajdująca się w obrocie, zarówno krajowa, jak i pochodząca z importu, czyli żywność, którą kupujemy w sklepach detalicznych, targowiskach, restauracjach, stołówkach itp. była bezpieczna dla naszego zdrowia;
- Rozporządzenie Parlamentu Europejskiego i Rady WE nr 852/2004
z dnia 29 kwietnia 2004r w sprawie higieny środków spożywczych nakłada na podmioty działające w sektorze spożywczym (osoby fizyczne i instytucje), m.in.:
obowiązek zapewnienia, że na wszystkich etapach produkcji, przetwarzania i dystrybucji żywności, odbywających się pod ich kontrolą spełniane są właściwe wymogi higieny ustanowione w ww. rozporządzeniu, wdrażania zasad HACCP, rejestracji i zatwierdzania zakładów w Państwowej Inspekcji Sanitarnej, pobierania i przechowywania próbek żywności.
Przepisy ustawy krajowej stosowane są w ścisłym powiązaniu z przepisami rozporządzeń wspólnotowych.
